Beni tutuklayan, beni alıkoyan sonbaharın yoğun yağmurlarından birinin altındaydım. Duygular yoğun, aklım duraksız ve cevap veriyordu suallerime; bu kadar duygu hengamesini bize yaşatan sonbaharı yaşatan yine Allah’tır. Bizi yaşatan, bizi yaşatan şeyleri yaşatan yine Allah’tır.
“Şey” dedim kendi kendime; fark etmeyen her bir şey! Başına herhangi bir şey getirebileceğin her şey yine Allah’ındır. Duygular; duyguların kaleme döküldüğü an; şiirlemelere, güzellemelere dönüşen duygular yani o şey ve o şeyler yine Allah’ındır!
Yağan yağmurların yeşertmesini, dökülmüş yaprakların diriltmesini, renk cümbüşlerinden göğe dalmış zikirlerin eşliğini, ruhun yerden göğe yükselmesini yani bizi şey yapan o şey ve o şeylerin sahibi yine Allah’tır!
“Şey” dedim kendi kendime; ne olursa olsun fark etmeyen her bir şey! Sonuna ne koyarsan koy, lazım gelen bir sahip var, işte o Allah’tır. İnsanlar; mutluluğu, hüznü hisseden; yaşayan, yaşadığı her anı yaşatan insanlar, işte o insanlar ve insanlarla beraber olan o şey ve o şeyler yine Allah’ındır!
Biliyorum; bilmemi yaratan, bildiklerimi yaratan yine Allah’tır; Allah Azze ve Celle…