İnsan neden susar?

İnsan neden mi susar?

Hep de derler; “sükut ikrardandır” diye. Öyle mi ya da hep öyle midir? İnsan bir tek haksızken susar ikrar etmek için. Onun dışındaki susmalar, ikrarı bilmez, ikrardan geçmez.

Peki, neden?
Vazgeçince susar insan. Olmadığını anladığında, anlatamadığını anladığında, anlaşılmayacağını anladığından susar.

O yüzden sükut ikrardan değil, iptalden gelir. Bir şeyleri rafa kaldırmaktan gelir, rafta bırakmaktan gelir.

Vazgeçisin en büyük öyküsü susmaktır.

İnsan neden susar?
Umutsuzluktan! İnsana konuşmaz, insana dair umutsuzluktan konuşmaz. En büyük umutsuzluk nedir diye sorarsanız, “anlaşılmamak” derim. O yüzden çekilir gider insan; evvela insandan sonra kendisinden. Bu bir bakıma cehennemdir!

Peki, insanın cenneti neresi?
Oğuz Atay’ın anlaşılmak adına şu muazzam tespiti yardımcı olacaktır bize: “Cennet muhallebiden duvarlar demek değildir sayın yetkili. Cennet insanların birbirini dinlemeleri demektir, birbirlerini anlamaları, birbirlerinin farkında olmaları demektir.”

Şimdi tekrar soralım: İnsan neden susar? “İnsan cehennemdeyse susar…!”