Saldırmanın dayanılmaz hafifliği ve “kötülüğün sıradanlığı”

İnsan, var olduğu süreçten beri mücadele halindedir. Kimi zaman doğaya karşı bazen de birbiri ile yarışır. Tarihin ilk çağlarından beri avcı, toplayıcı kavimlerden “medeni” var saydığımız günümüzdeki toplumsal yapıya kadar sürekli bir devinim ve değişim vardır.

Toplumların içinde olumlu olduğu kadar olumsuz yönde değişimleri de görmek mümkündür.

Ancak tek gerçek var ki insanoğlu bazı kötü özelliklerini törpülese de eninde sonunda mücadelenin ahlakını da terk eder ve sonunda barbarlaşır…

Bugünün dünyasında en ufak bir olayda bilerek ya da bilmeyerek amaçsızca tepki gösteren insanlar yığını olduk.

Niye, neden, nasıl, kim gibi soruları sormadan popülizm, beğeni, tıklanma gibi arzular uğruna barbarlığı, saldırganlığı körüklüyoruz.

Örnek mi arıyoruz buyrun bir vakıa incelemesi yapalım.

Seçim sürecinin sancılı sonuçları devam ederken protestolar, tartışmalar aldı yürüdü. Haklı, haksız demeden iyi, kötü ayrımı yapmadan kolayca kamplaştırıldık…

Klasik Ortadoğu toplumu gibi tepkiler ortaya çıktı. Genellemeler yaptık. Şu kimliktekiler böyle, bunlar şöyle, hatta daha da ileri gittik. Sen nerelisin? sorusuna methiye dizenler oldu.

Batılı-Doğulu, Türk-Kürt, Alevi-Sünni örneklerini çoğaltabiliriz!

Ancak şunu unuttuk
bu saydığımız bütün grupların öznesi insan genellemeden, kırmadan, dökmeden, incitmeden mücadele edemez miyiz?

Ötekileştirmeden mücadeleyi, zarar vermeden doğruyu savunabiliriz.

Bir bilgenin dediği gibi “İnsanlar bir dinleri olduğu için ahlaka ihtiyacı kalmamış gibi davranıyorlar!”

İşte saldırmanın dayanılmaz hafifliği burada ortaya çıkıyor!

İnsanın kendi ile mücadelesi.

İnsanın insanca yaşamayı başaramadığı mücadele…

Saldırmanın dayanılmaz hafifliği…