Çocukların koltuk sevdası

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nda alışılagelmiş bir ritüel olarak bir günlüğüne koltukların devir teslimi yapılır. Kurum amirleri, müdürleri, başkanlar vb. bir saatliğine koltuklarını çocuklara emanet ederler.

Çocuklar oturur oturmaz hemen emir ve talimatları sorulur. Çocuk emir vermeyi bilmez ki! Çocuk ister, bekler. Ama koltuğunu teslim eden amir, müdür, başkan vb. alışılagelmiş iletişimini sürdürür. Çocuklar da genelde o günde çocuklar için, gelecek için güzel temennilerde bulunurlar.

Peki bu durum ne işe yarar derseniz hiçbir manası yoktur. Bir söz duymuştum, “Çocukları kendi yerinize koymak yerine, kendinizi çocukların yerine koyun” diye…

Çok etkileyici buldum. Çünkü gerçekten de onların bizi anlaması yerine bizim onları anlamamız gerekiyordu temelde. En azından bir gün, bir an.

Bizim çocukların koltuklarına oturmamız gerekiyordu. Ama çocukların koltukları yoktu ki! Çocuklardan kimileri, babasının cebine harçlık koyamadığı günlerde okulda ha soğuktan ha açlıktan karnı ağrıyordu.

Çocukların kimi çalışmak, çalıştırılmak durumundaydı. Bu çocuğun koltuğu yoktu. Kimi annesini babasını yitirmişti, kimsesizdi. Kimisi parkta uyumak zorundaydı, kimi meydanda su satmak.

Tüm bu yaşananların yekünü, amir, müdür ve başkanların o günlerde o çocukların yerinde olmak, onları anlamaktan geçiyordu. Ama biz ne yaptık, gelin bu günde bizi anlayın dedik. Sahi bugün kime bayramdı? Biz bugün onları anlamalıydık. Onlardan bizi anlamalarını beklemek bencilce bir alışkanlıktı.

Bu çocukların gönüllerine bir taht kurup bir günü de geçtik bir an olsun orada yer edinmek en büyük bayramdı aslında.