Serhat‘tan (Kars-Ağrı-Ardahan Iğdır) göç edenler sadece göçmen kuşlar değil.
Saat: 01:20… Uykum yok. Tıpkı göçmen kuşlar gibi.
***
Serhat‘ta havalar soğuyunca çok uzaklara, sıcak memleketlere gider göçmen kuşlar…
Yine bu kuşlar Serhat’ta karanlık çökmeden yuvalarına da dönerler. Gece sesleri çıkmaz. Ancak bir gece hariç; göç edecekleri gece…
O gün şafak sökümüne kadar sürekli öterler. O beldenin sakinleri de bunun bir veda olduğunu çok iyi bilirler.
Ve hüzünlü bir şekilde veda anını beklerler.
Dengbejlerin şahı, Kürt Edebiyatının usta ses sanatçısı Şakiro, veda gecesindeki leyleğin acı haykırışlarını bir ağıt şekline getirir.
***
Diyabetik hasta olduğum için pandemi dönemini izole bir şekilde geçirebilmek amacıyla 21 Mayıs‘tan itibaren köyüme; doğduğum ve çocukluğumun geçtiği Kars Kağızman Aş. Tut köyü – Yk. Tut mahallesine (Tuta Jorin) geldim.
Annem yanımdan bir an olsun ayrılmadı. Bir nevi hayatımızın ta başına döndük. Pıncara tal (acı pancar), ışkın kökü, elma, erik, ceviz,şilan, siroğ…
Daha niceleri başucumdan hiç eksik olmadı.
***
Annem hep yanımda oturdu. Tavsiyelerini hiç eksik etmedi. Elbiselerimi elleriyle yıkadı. Bugün gün boyu cevizlerimi, bitkisel ilaçlarımı, kavanozlarda hazırladığı türlü türlü gıdaları kutulara yerleştirirken, bir anda sarsıldım.
O üzülmesin diye sustum. Bakınıverdim. 72 yaşında o eller, parmaklar hep yavruları için çalıştı.
Allah‘ım bizi ona layık kıl…
***
İbrahim, Bekir, Vedat , Yavuz, Levent, Sinan, Bekir, Yakup, Sedat…
Son gece yine birlikteydik. Hepsine teşekkür borçluyum.
Kardeşim Bekir’in evine döndüm. Her zamanki gibi Cesim, İsmail ve Yavuz beni bekliyorlardı.
***
Yavuz Özbey
Yeğenim Yavuz dört yaşında. Her gün sabah erkenden odama girip yanıma uzanırdı.
O gün nereye gitmek ve ne yapmak istiyorsa onlardan bahseder, ihtiyaçlarını ve şikayetlerini tek tek sıralardı.
Sonra özellikle ablası Sinisaf Rabia‘yı (kızım) ve abisi Taha’yı (oğlum) görüntülü aramamı isterdi.
Ama bugün başka bir alemdeydi Yavuz… Yanımdan hiç ayrılmadı. Kaç defa evin içinde onunla birlikte yürüyüş yapmamı istedi. Annesi Semra Yenge onu uyutmak istedi ama o bir süre sonra kalktı geldi yanıma;
“amcaaaaa biraz daha yürüyüş yapalım mı?”
Elinden tuttum yürümeye başladık. Beni bir odaya aldı. Ve sabahtan beri yanıma sokulup bir türlü söyleyemediği sözü söyledi;
“Amca, seni çok özleyeceğim. Sana mektup yazıp postaneden göndereceğim.”
***
Hayırlısıyla 5 ay sonra bu sabah Ankara’ya eşim ve yavrularımın yanına dönüyorum. Çocuklarım da bu malum virüsü kaptılar.
Ama şimdi bir şeyleri kalmadı hamdolsun. Onların yanına gidiyorum Allah’ın izniyle.
***
Zaten göçmen kuşlar da kaç gündür grup grup ayrılıyorlar Serhat’tan…
Çünkü artık kış yakındır.
Mayıs ayında onlar Serhat’a gelirken ben de peşlerine takılmıştım. Şimdi onlar sıcak memleketlere göç ederken ben de sıcak yuvama dönüyorum.
Bu dönüş; ben ve göçmen kuşlar için bir nokta değil, yalnızca bir virgüldür.
Nöbetçi Eczaneler
