Baş belası madde

“Niceliğe dönüşen her şey nitelik kaybeder.”

Yaşarken ne için yaşadığımızı sık sık sorgularız? Bunu genelde niteliği olan kavramlar, manevi değeri olan ifadelerle açıklarız.

Çok nadirdir insanın yaşam gayesini sayılara, maddelere bağladığı.

Teoride amaç gayet net: “Huzurlu bir yaşam, sevgi saygı çevresinde ilişkiler, iyi bir insan olmak ve din hassasiyeti olanlar için Tanrıya bağlılık…” 

Peki, pratikte böyle miyiz?

İlk ifademde de belirttiğim gibi “niceliğe dönüşen her şey nitelik kaybeder.”

Bu kendiliğinden, şartlar açısından gelişen, hiçbir zaman gaye olmayan bir dönüşüm ise diyecek bir şey yok, nitelik, nicelikle beraber büyür.

Peki, hayatımızdaki her şeyi niteliklerinden ayırıp sayılara, maddelere çevirmeyi gaye edinirsek?

Maddenin getirdiği bir kaygı vardır her zaman. Maddenin yok olmak adında verdiği bir korku vardır. Onu korumak, onu yükseltmek, onu ayakta tutmak, çoğaltmak…

Madde kocaman bir baş belasıdır! Bunu gaye edinen kimse, kendi başına en büyük belayı bulaştırır.

Tüm hayatını eller tutulabilir, sayılabilir, yok olabilir ve hatta harcanabilir değerler üzerine kurar ve onu ayakta tutmaya çalışır.

Bir başına ayakta duramayan madde, ilk boşlukta insanı terk eder ve gayesiz bir bedene dönüşür insan.

Ruh mu? O ilk dönüşüm anından terk etmişti zaten insanı…

Mana ile yaşayalım, mana ile sevelim, mana ile ayrılalım…

Selam ve dua ile…