Mutlu Ben

Ne yaparsak yapalım, amacımız birilerine yaranmaksa, mutluluk tahmin ettiğimizden çok daha uzak olur bizlere.

Her gönle lazım huzuru bulmak ziyadesiyle uzak kalır. Söz konusu mutluluğu bulmanın, huzuru yakalamanın en temel yolu, doğruyu yapmak, doğruyu mutlu olmak için yapmak, mutlu olacağımız şeyleri yapmak, ben için yapmak.

Aynaya bakarken kimi görüyorsanız, onu mutlu edin. Aynaya bakarken kimi görmek istiyorsanız onu güzelleştirin. İnsanın en evvel kendisini sevmesi lazım. Sait Faik Abasıyanık’ın “Sevmek, bir insanı sevmekle başlar her şey.” dediği o insan, insanın kendisidir. İnsanın kendisini sevmesi ile başlar her şey; mutluluk, huzur, başarı, özgüven, aydınlık…

Birilerine yaranmak için ya da başarılı olduğunu göstermek için çabalayan insanların özgüveni her an kırılmaya mahkumdur.

Alınan küçük bir eleştiri, ortaya çıkan herhangi bir memnuniyetsizlik kişide ani bir özgüven kaybını yaratır.

Çünkü kişi kendisini mutlu etmek için değil başkasını ya da başkalarını memnun etmek için çabalamıştır. Başkası için çaba, başkalaşmış bir ben çıkarır ortaya; anlamsız bir ben, mutlu etmeyen bir ben, zayıf bir ben…

Aynadaki mutlu olursa yani aynadakinin mutluluğu amaçlanırsa mutluluk çok daha yakın olur.

O yüzden her fırsatta eleştiren, olunca da olmayınca da sorgulamaktan, eleştirmekten vazgeçmeyen; bir türlü memnun olmayan, gülmeyen, mutlu olmayan; başarıyı takdir etmeyi bilmeyen, başarısızlık diye tanımladıklarını yeren; bilmeden, sormadan zan eden, zanda bırakan; sizin kendinizi sevmenizi asla istemeyen beyinlere, kelimelere, dillere, gözlere asla ama asla aldırış etmeyin. Mutluluk, başarıya kulak verilince gelir, başarısızlığa kulak verilince değil.

“Mutlu bir ben, benin merkez olduğu her yerde başlar.”